Lokatie van ziekte

Het lijkt zo simpel. Handicap en ziekte zijn een medische zaak. Je kunt ze dus lokaliseren bij de betreffende persoon die aan de kwaal lijdt. Toch?

Wel deze week ben ik verwikkeld geraakt in een kwestie die deze simpele maatschappelijke waarheid weer eens flink bevraagt. Op de school van mijn dochter loopt een procedure om de school beter toegankelijk te maken. De aanwezigheid van een gehandicapt kind maakte dat noodzakelijk. Je zou denken dat ik als rolstoelmoeder heel blij ben met dat streven naar toegankelijkheid. En dat ben ik ook alleen er schuilt een addertje onder het gras. De voorziening die in de school geplaatst gaat worden is een stoeltjeslift.... Tja daar heb je als rolstoelgebonden moeder dus helemaal niks aan.

Pogingen om de procedure bij te sturen stuiten op veel weerstand. Bij de school, bij het stadsdeel. Want de door mij bepleitte plateaulift is duurder.... Argumenten dat stoeltjesliften geen adequate oplossing vormen voor een openbaar gebouw als een school, dat het eigenlijk kapitaalvernietiging is omdat de functie ervan volledig afhangt van welgeteld 1 gebruiker (als het desbetreffende jongetje verhuist, klaar is met school, of misschien zelfs in een rolstoel komt vanwege achteruitgang, hangt die stoeltjeslift daar eenzaam ongebruikt weg te roesten), en dat de school opnieuw een toegankelijkheidsprobleem heeft als er morgen een kind op stoep staat dat wel rolstoelgebonden is, helpen vooralsnog niet om de betrokkenen in deze kwestie als een man te mobiliseren om kost wat kost te gaan voor een collectieve voorziening die het gebouw echt en langdurig toegankelijk maakt, voor iedereen....  

Al het spreken over inclusief denken', over 'gelijke behandeling', 'recht op meedoen in de maatschappij' klinkt prachtig, maar ik heb er deze week bar weinig van gemerkt. Op dit soort momenten voel ik me gehandicapt. Niet door mijn lijf, maar door de onwil van de buitenwereld om mee verantwoordelijk te worden voor een toegankelijke wereld. Al in de jaren '70 waren sociologen zo ver te erkennen dat het hebben van een handicap niet alleen een medisch probleem is, maar ook vooral een sociaal probleem. Beperkingen ervaren mensen niet aan hun lijf maar aan hun bewegingsmogelijkheden in de wereld. Vroeger waren mensen dan ook veel gehandicapter dan gehandicapten nu, ook al hadden ze dezelfde functionele beperking. We zijn dus echt wel een heel eind op weg. Maar bepaalde denkwijzen blijven lang veranderingsresistent. Zoals ideeen over de lokatie van ziekte en handicap. Pas als we deze niet enkel meer zien als een individueel medisch probleem, maar vooral ook als een probleem dat ontstaat in interactie met een ontoegankelijke wereld, zullen de drempels die me nu toegang beletten tot toneelavonden, lentemarkten, open dagen, ouderavonden en klassenpresentaties, geslecht zijn.

Gelukkig wordt mijn frustratie gedeeld door anderen die zich ook hard willen maken voor een toegankelijke wereld:  Bijvoorbeeld door de Coalitie voor Inclusie, die afgelopen week een manifestatie heeft gehouden om de nederlandse overheid aan te sporen tot het bekrachtigen van het VN-verdrag voor de rechten van mensen met een beperking. http://www.vnverdragwaarmaken.nl/index.php/vn-verdrag