Seksualiteit staat voor Mark gelijk aan schaamte. Schaamte over zijn gedeformeerde lichaam, schaamte over zijn seksuele fantasieën die botsen met de boodschappen die hij als katholiek kind ingelepeld heeft gekregen, en schaamte over de opwinding die hij voelt als hij door anderen gewassen wordt en over de orgasmes die daar soms ongewild het gevolg van zijn. Als hij in zijn dertiger jaren nog steeds maagd is neemt hij, na veel mitsen en maren, het besluit een sekshulpverleenster te bezoeken. Tenminste... als daar daar zegen door de katholieke kerk over wordt uitgesproken. Priester Brendan (vertolkt door William H. Macy, die de man een prachtige getergdheid weet te geven als hij luistert naar Marks eerste schreden op het seksuele pad) neemt die taak persoonlijk op zich. Hij verleent Mark - nog voor er enige zonde begaan is - absolutie. Met een blik op op het Christusbeeld in zijn kerk, spreekt hij de onnavolgbare woorden: “Ik heb het idee dat Hij voor deze ene keer wel een uitzondering wil maken. Ga ervoor!”
Wat
volgt is een ontmoeting met Cheryl (Helen Hunt); gehuwd, moeder en
sekshulpverleenster. "Dat is iemand die een ander helpt om seksuele
problemen op te lossen en dient dus niet verward te worden met een
prostituee", zo legt zij Mark uit, nadat hij haar bij de eerste ontmoeting
onmiddellijk te kennen geeft waar ze haar geld kan vinden. Het aantal sessies
is dan ook gelimiteerd tot zes. Er mag geen band ontstaan. En
natuurlijk is dat precies wat er wel gebeurt. Maar, en dat is het meesterlijke
van deze film, nergens wordt het sentimenteel, ongeloofwaardig of klef. De
verkenningstocht van Marks lichaam, zijn stappen naar het hebben van
volwaardige geslachtsgemeenschap, het groeien van zijn zelfvertrouwen, dat
alles is uiterst integer in beeld gebracht. Nergens sluipt er medelijden naar
binnen, nergens riekt het naar sensatiezucht. De vanzelfsprekendheid die seks
in deze film krijgt is opluchtend. Evenals de vanzelfsprekendheid waarmee
Cheryl voor haar eigen gerief zorgt en wegen bedenkt om zonder beschikbare handen van Mark toch te genieten en klaar te komen.
Er
is slechts één kritische vraag te stellen. Bij lezing van het artikel waar de
film op gebaseerd is, blijkt de film Marks hele verhaal nauwkeurig te volgen,
op de afloop na. Waar de film happy eindigt met een relatie voor Mark blijkt de
werkelijkheid anders. Mark is zijn hele leven (hij is in 1999 gestorven) zonder
(seksuele) partner gebleven. Waarom is er door de filmmaker geen recht gedaan
aan deze waarheid van Marks leven? In
mijn ogen had dat geen afbreuk gedaan aan Marks sekstherapeutisch avontuur.
Integendeel. Het had de aandacht gevestigd op de realiteit van de wereld waarin
Mark - met zijn niet kinderachtige handicap - leeft. Ik citeer Mark: “Onze cultuur waardeert jong, gezondheid, een
mooi uiterlijk, en snelle oplossingen”. En ja, dat kan als gevolg hebben
dat het moeilijk wordt voorbij iemands uiterlijk te kijken. Anderzijds spaart
Mark zichzelf ook niet en vraagt hij zich af of een relatie voor hem wél binnen
handbereik was geweest als hij zijn seksuele problemen eerder in zijn leven onder
ogen had durven zien?
Ondanks
deze biografische vertekening ten behoeve van het romantisch Hollywood ideaal,
is The Sessions een “must-see”. Het
is een prachtige illustratie van de gevangenis die het lichaam voor een mens
kan vormen, maar ook van de mogelijke bevrijding hieruit door aandacht,
aanraking en respect. Echt (seksueel) contact gaat voorbij aan de grenzen van
het lichaam.
2 opmerkingen:
Hai!
Ik lees je blogs met interesse en je denkbeelden zijn verfrissend, net als je visie op gezondheid en beperkingen. Je weet complexe materie zo doordacht en genuanceerd te verwoorden dat het me soms jaloers maakt.
Ook mijn lijf luistert niet altijd, en ik lees dus mee als 'ervaringsdeskundige'. Misschien is het daarom dat het woord gedeformeerd me ineens nogal hard trof. Een gehandicapt lichaam lijkt dan ineens toch... Ik weet niet, uit jouw pen had ik eerder getransformeerd verwacht, of romanticeer ik nu jouw visie op handicaps en vind jij de-formeren 'de eerlijke kant van het verhaal'?
Schrijf ze!
Dag juffrouw Dwarrel, wat leuk dat u mijn blogs waardeert en reageert! Ik heb nog even teruggekeken in de tekst naar het woord deformatie want ik kan me goed voorstellen dat ik het soms bewust wel, en soms bewust niet gebruik. Dat hangt voor mij van de context af. Omdat het in dit geval gaat over de schaamte die Mark voelt bij zijn lichaam, zou het voor mij raar zijn om op die plek een heel positief woord te gebruiken. En ja, ik denk dat het benoemen van de dingen bij hun naam, ook heel verfrissend kan zijn. Gedeformeerd betekent voor mij niet perce "lelijk" of "fout". Ook het afwijkende heeft zijn eigen schoonheid, als je het wilt zien. Zie uit naar meer kristische vragen en opmerkingen! Dat is enorm stimulerend! Dus dank!
Een reactie posten