In de klas van mijn dochter
zit een meisje met een dove moeder. Niet van het soort een-beetje-harder-praten-dan-hoort-ze-je-wel-doof,
nee echt doof. Helemaal. Ze hoort niks en communiceren doet ze via liplezen en
gebarentaal. En al probeer ik driftig wat mee te pikken van het laatste, het
eerste gaat mij niet lukken. Mijn verslapte lippen zullen voor haar nooit
leesbaar zijn.
Dus strik ik een vader en
vraag hem om tegen haar te zeggen dat ik graag met haar wil spreken, maar dat onze
handicaps totaal niet matchen. Ze lacht haar stralende lach en het contact is
gelegd. Contact vol ongemak. Niet vanzelfsprekend of flitsend. Maar stuntelig,
zoekend, tastend. Soms pak ik mijn telefoon om te typen wat ik wil zeggen, maar
al begrijpt ze me dan, het helpt toch niet om voorbij te komen
aan het grote ongemak dat onze relatie domineert.
Handicaps kunnen enorm
verstorend werken. Iemand niet verstaan, niet weten wat hij wel of niet kan, of
je wel of niet moet helpen, het trekt alle zekerheid onder je vandaan. Het
toont hoezeer de menselijke omgang is vastgelegd in gedragscodes en normen.
Hoezeer wij ons allen keurig gedragen weten door hoe het hoort. We zijn diep
sociale wezens, tot het moment dat er oren verschijnen die niet horen, een
stoel die benen vervangt, een mond die onverstaanbare klanken brabbelt, een
gezicht dat zo vloekt met de normen der schoonheid dat het je de adem beneemt,
of armen en handen die geen enkele kracht bezitten om zelf tot handelen over te
gaan. Op zo’n moment is niets meer vanzelfsprekend en eenvoudig. Dan worden wij
mensen stuntelaars. We gaan de verkeerde dingen doen. Harder of kinderachtiger
praten, iemand zomaar aanraken zonder dat hij dat vraagt of er toestemming voor
geeft, foute grapjes maken, vermijden of juist theatraal te voorschijn treden.
Zoveel mensen, zoveel onhandigheden.
Als antwoord op deze sociale
onhandigheid verschijnen er steeds vaker lijstjes (met een duur woord
gedragswijzers) die dienen om beter om te kunnen gaan met bepaalde handicaps. In
die lijstjes tref je dingen aan als: Praat met
mij, niet over mij. Betuttel me niet. Doe gewoon, etc. Allemaal heel ware en
prima voorschriften. En als ik in een weinig toegeeflijke bui ben wil ik maar
wat graag dat iedereen de gedragswijzer “Omgaan met de handicap van Marie-José”,
uit zijn hoofd kent, maar tegelijkertijd vraag ik me af: Moet het
bovenbeschreven ongemak eigenlijk wel geproblematiseerd worden? Moeten we het
opvatten als iets wat er niet moet zijn, wat fout is? En zou het een teken van
acceptatie en integratie van gehandicapten zijn als iedereen maar weer braaf op
zijn gemak is? Terug in de rol van weten hoe het hoort. Van sociale
vervloeiing. Of is dat ook een gemiste kans? Wat ontwikkelt zich niet meer als
het ongemak bezworen wordt door lijstjes, stappenplannen en gedragswijzers?
Maanden duurt mijn eigen
ongemak in het contact met de dove moeder en dan opeens betrap ik mezelf erop
dat het verdwenen is. Dat ik steeds minder naar mijn telefoon grijp om iets op
te schrijven. Mijn ogen, stuntelige gebaren en onleesbare lippen lijken ineens ook
zonder hulpmiddelen over te kunnen brengen wat ik wil zeggen. Steeds minder
vaak ervaar ik haar alleen maar als doof. Of mezelf als onhandig. En dat alles
zonder gebruik te maken van het het stappenplan “Omgaan met doven mensen doe je zo”. Nee, dwars door al het aanvaarde
ongemak heen vormen onze handicaps ineens geen mismatch meer. We hebben een weg
gevonden.
