woensdag 1 april 2015

Te klein

Je bent een meid op je toekomst voorbereid. Veertien en vastberaden. Je kan keigoed acteren en je wordt gevraagd voor een rol in een fotoshoot van Meiden, een glossy voor jonge meiden tussen de 10 en 15 jaar, waarin je alles kunt lezen over “mode, beauty, jezelf, BFF (best friends for ever), celebs en natuurlijk de allerleukste hunks.” Je gaat op pad met een fotograaf en regisseur en bent beretrots over het eindresultaat.

In de wereld van Meiden gaat alles over cool. Over hip en trendy. Je dacht tot voor kort dat dat ook over jou ging, dat de wereld van Meiden een spiegel was voor alle meiden, maar je hebt het mis. De redactie van Meiden ziet het bij nader inzien toch niet zitten met jou. Je bent namelijk te klein. Te dwerg. Te lilliputter. Want ook al zijn dat tegenwoordig verboden woorden, de realiteit erachter bestaat nog gewoon, in ieder geval wel in de wereld van het Meiden Magazine. 

Meiden vindt dat de strip teveel benadrukt dat je klein bent. De vraag of dat waar is kunnen we in het midden laten, want zelfs als dat het geval zou zijn, is de vraag wat daar erg aan is? In Meiden wordt immers van alles benadrukt, vooral hoe je eruit ziet. Maar kennelijk is dat alleen geoorloofd als het voldoet aan een bepaalde standaard.

De trieste waarheid is natuurlijk dat er niets mis is met jou, maar met deze wereld. Een wereld die ervoor kiest om tieners enkel idyllische plaatjes voor te schotelen van de juiste lijven in de juiste maten. Je mag deze wereld betreden als je niet te groot, niet te klein, niet te blond, niet te zwart, niet te krullerig, niet te dik, niet te mager, niet teveel jezelf bent. Want de wereld van Meiden viert de gelijkheid, de middelmatigheid, de norm. Dat je “jezelf tegenkomt” in dit blad, zoals de redactie beweert, is dus niet waar. Je komt een voorgeselecteerde werkelijkheid tegen. Een gepolijste buitenkant.

Ik zou het er verzuchtend bij laten als ik niet zou vinden dat de mensen die deze bladen maken en uitgeven een grote maatschappelijke verantwoordelijkheid hebben. Ze beïnvloeden namelijk een groep die uitermate gevoelig voor beeldvorming is. Juist tieners, die bezig zijn met de ontwikkeling van hun eigen identiteit, zijn erbij gebaat om gevoed te worden met diverse en vooral met ware beelden. Beelden die mensen tonen zoals ze zijn, in al hun variëteit. Gebeurt dat niet dan liggen minderwaardigheidsgevoelens, en allerlei nare complexen die daar uit voort kunnen vloeien, op de loer. Het is vreselijk triest dat de mensen die betrokken zijn bij de tot totstandkoming van een blad voor tieners, de macht van het beeld niet gebruiken om de verschillen tussen mensen te vieren en te benadrukken, maar kiezen voor gelijkvormigheid. Eenheidsworst.

Lieve Roos, spetterend klein model van groot formaat, ga je niet vergeten een melding te doen bij het meldcentrum voor discriminatie? Het zal er niet toe leiden dat Meiden de strip plaatst, daarvoor is het nodig dat redactie en uitgever gaan inzien dat hun bladformule niet deugt, maar melding maken is een belangrijke daad voor jou. Het drukt namelijk uit dat je beseft dat er niks mis is met jou, maar met degenen die vinden dat kleine mensen niet passen in coole, hippe, hunkerige, idyllische fotostrips voor tienermeiden. 

Dit verhaal is afkomstig van de maakster van de strip. Zij heeft inmiddels de samenwerking met Meiden beëindigd. Wie de strip van Roos alsnog wil zien kan mij mailen (mjcalk@dds.nl) dan stuur ik ‘m op.

7 opmerkingen:

Jan Willem Kooijmans zei

Lieve Marie-José,

Dank voor je column. Ik ben blij dat aan deze situatie aandacht wordt besteed.

Ik ken Roos, ik ben haar oom. Roos is een ongelooflijk sterke, stoere, eigenzinnige jonge dame, een meid zoals je wilt.

Een klein mens zoals Roos wordt, vanaf ze een beetje bewust heeft, dagelijks geconfronteerd met haar "anders" zijn. Roos heeft daar op haar eigen wijze heel goed mee om leren gaan. Niet dat het eenvoudig is, het is een dagelijkse confrontatie, iedere dag weer, maar ze flikt het. Ik zou op haar leeftijd misschien heel anders mee omgegaan zijn, agressief, depressief, of iets anders. De levenslust van Roos zou ik niet hebben kunnen opbrengen. Natuurlijk kan ik niet in haar koppie kijken wat er precies allemaal speelt, maar in mijn ogen flikt ze het om haar klein zijn een plek te geven en werkelijk te genieten van het leven als een normale puber.

Ze groeit op in een prachtige familie, waarbij haar kleiner zijn absoluut geen rol speelt. De schoolomgeving, tegenwoordig de middelbare school, geeft haar alle mogelijkheden, ze heeft daar vriendinnen en het is niet meer dan een gegeven dan ze toevallig kleiner is, net zoals iemand anders misschien dunner, dikker, groter, brildragend, rood haar, lang of kort haar, blank, bruin of zwart is. Ze is er gewoon.

Daarnaast speelt ze waanzin goed toneel, en door de zeer intensieve trainingen, optredens, etc. heeft ze daar een soort van tweede familie gevonden. Dat Roos toevallig misschien kleiner is, wordt eenvoudig weg vergeten.

En toch.. het knaagt aan mij. Dit is de eerste echte, harde, vervelende confrontatie met het echte leven. Het oneerlijke leven, het "perfecte" leven, de schijnwereld. De gepolijste buitenkant, de eenheidsworst zoals je terecht schrijft.

Het magazine "Meiden" rijdt hier een ongelooflijke scheve schaats. Het is tegen het achterbakse aan. Het idee dat alle kinderen (meiden en jongens) moeten voldoen aan een voorgekookte schijnwereld in periode dat ze twijfelen over alles rondom hun persoon, lichaam, etc. is ronduit stuitend.

Voor Roos en haar familie is dit de eerste echte harde confrontatie met die o zo oneerlijke wereld. En ik weet dat er nog veel meer zullen volgen, helaas.

Maar dan kijk ik naar Roos. Een normale puber maar ook eentje die meer zelfbewust is dan alle andere meiden van haar leeftijd, een knokker, een bijtertje in het leven... en dan heb ik toch weer een beetje hoop dat dankzij meiden als Roos de wereld wellicht toch noch kan veranderen. Dat, wanneer je niet voldoet aan de doorsnee norm (zo ongeveer iedereen op de wereld), ook heel gewoon een gewoon mens kan zijn.

En dat zogenaamde meidenmagazine "Meiden", met haar angstige, idiote, belachelijke houding?

Ik denk (en hoop) dat het voor Roos (eenheids)worst is!

gr. Jan Willem

(bovenstaande reactie plaats ik ook zo op FaceBook)

Marie-Jose zei

dag Jan-Willem
dank je wel voor je uitgebreide reactie. Misschien vind je het leuk om de strip van roos alsnog te lezen? Stuur me dan even een mailtje dan kan ik 'm naar je mailen. (mjcalk@dds.nl)
Hartelijke groet! Marie-jose

Jan Willem zei

Dank voor je aanbod. Ik heb de strip reeds gelezen, bij mijn zus. En ja, hij is prachtig gemaakt, de lol spat er vanaf!

Ik heb er van genoten. Ik hoop dan ook dat je snel weer zulke prachtige strips kunt maken bij een "normaal" blad.

Tenslotte... ik ben zo ongelooflijk nijdig, dat ik m'n FB en Twitter netwerk heb gemobiliseerd ... wellicht brengt het iets...

ciao, jw

jan willem zei

Hi,

Stuur hem toch maar op, mijn (Duitse) vriendin, die Roos heeft leren kennen als een trotse jonge dame is er zeer nieuwsgierig naar..... ;-)

Graag sturen naar: jw.kooijmans@gmail.com

ciao, jw

Willemijn zei

Hey een tip! de Tina is wel vaak in voor dit soort verhalen! Ze hebben ook ooit een artikel gemaakt over de rolstoeltoegankelijkheid van discotheken, daar hadden we een project over in Drenthe. Dus, misschien kan ze het daar proberen?

Unknown zei

Mijn zoon deed mee aan deze strip, en kwam na de shoot vol plezier terug. Des te groter was onze verbazing om het verhaal te horen waarom het niet in het blad kwam. Dat er zo kortzichtig en discriminerend gedacht word in de media was me tot nu toe nog niet zo duidelijk. Zijn wij niet juist bijzonder als mens doordat we juist geen eenheidsworst zijn , zowel in karakter als uiterlijk..des te triester dat de media daar een ander beeld van wil scheppen. Hopelijk gaat dit verhaal flink veel ophef veroorzaken voor het blad Meiden! Groet Angelique

Anoniem zei

Lieve Marie Jose,
Ik zou tegen Roos willen zeggen:
Wat een ontzettend mooie naam Roos.
Ik heb een vriendin die heet Margriet, haar dochter heet Iris, een andere vriendin noemde haar dochter Tulip en zo onstaat er een prachtig divers boeket, met verchillende kenmerkende vormen, geuren en kleuren. Roos, je bent niet te klein, je bent een Roos, deel van het boeket. En als een blad als meiden dit niet kan zien leven ze in een grijze wereld, saai. Ik ga voor het veelkleurige boeket.
Dikke zoen voor jou Marie Jose, en ook voor Roos. Thea