Maar er is meer. Wie haar van dichtbij bekijkt ziet dat ze niet alleen geheel met plastic is overgoten, maar dat ze is opgebouwd uit stukjes foto’s van zichzelf. Deze vrouw is een beeld gemaakt van beeld.
Daarmee is ze tevens meer geworden dan een sekssymbool. Eerder lijkt zij iets prijs te geven van de neiging van vrouwen om zichzelf te veranderen in de “gewilde vrouw”. De vrouw zoals deze keer op keer wordt verbeeld in tijdschriften, op tv en in andere beeldopleggers. De vrouw in plastic - het materiaal bij uitstek dat wordt geassocieerd met “nep” - toont de wereld niet zichzelf, maar voegt zich naar het plaatje “vrouw” dat haar door diezelfde wereld is opgedrongen. Zij is geworden wat door anderen is voorgeschreven als verleidelijk, in een ultieme poging gewild te worden.
Een maand later ontmoet ik een andere vrouw. Ditmaal op
internet. Haar naam is Melissa Blake.
Surfend op het internet kom ik terecht bij een artikel van haar hand met de intrigerende
titel: Ik ben een van de 100 mensen die leeft met het Freeman-Sheldon Syndrome, en dit is wat ik over echte schoonheid geleerd heb.
Melissa heeft een syndroom dat diep bepalend is voor haar uiterlijk en daarmee
voor haar leven. Ondanks dat is ze een gewone vrouw die er –net als de dame in
plastic- naar verlangt om begeerd te worden. Een leven lang is ze daar mee
bezig. Wachtend op de droomman die voorbij zal komen. En hoe langer die op zich
laat wachten des te meer gaat ze zichzelf en haar lichaam –“een lelijke zooi”- haten.
Er moet immers wel iets mis zijn met haar, als niemand haar wil. En dan op een
morgen wordt ze overvallen door een inzicht dat haar leven zal veranderen: “Ik realiseerde me dat ik gezocht had op de verkeerde plaats. Ik had almaar gehoopt op een man die voorbij zou kunnen kijken aan mijn handicap en die mijn echte Ik zou zien. Ze zat daar verstopt, klaar om uit haar schulp te kruipen. Maar het zou moeten beginnen met mij... De eerstvolgende keer dat ik voor de spiegel sta zie ik mijn golvende rode haar, mijn sproeten en mijn doordringend groene ogen. Maar het meest van alles zie ik mijn littekens. Niet als een hopeloze herinnering aan mijn anders-zijn, maar als een ereteken. Iets dat symbool staat voor alles wat ik heb doorstaan, en voor alles wat mij mooi maakt."
Ik vraag me af wat er zou gebeuren als deze twee vrouwen
samen gaan theedrinken. De kans dat ze dikke vriendinnen worden lijkt me klein,
tenzij Nora Ephron (director You’ve got mail, je weet wel die
mierzoete, heerlijke film met Tom Hanks en Meg Ryan) de ontmoeting regisseert.
Dan hebben ze elkaar wellicht toch veel zinnigs te vertellen over het diepe
verlangen om door een ander gewild te worden, terwijl je eigenlijk naar tevredenheid
met jezelf verlangt. En daar daar drinken ze dan nog een kopje thee op, met een gezellig taartje erbij.
Melissa
Blake is journaliste. Ze blogt dagelijks op So about what I said over haar leven met een handicap, en over
de wereld van liefde en daten vanuit het perspectief van iemand in een
rolstoel.
Bron
plastic vrouw: Tot mijn schande heb ik geen idee wie de plastic vrouw gemaakt
heeft. Mocht iemand haar herkennen dan hoor ik graag wie haar schepper is
geweest en zal ik de bron alsnog vermelden.
Bron I Am One of 100 People Living With Freeman-Sheldon Syndrome, and This is
What I've Come to Realize True Beauty Is: http://www.xojane.com/it-happened-to-me/living-with-freeman-sheldon-syndrome-true-beauty
Geen opmerkingen:
Een reactie posten