Sommige
dingen lijken onwrikbaar waar. Die bevraag je niet. Zo hanteren wij mensen een zeer strikte indeling tussen wat gelukkig maakt en wat leed veroorzaakt. Ziekte en gezondheid, geboorte en dood, armoede en rijkdom, wij vellen direct een waardeoordeel. Goed of
fout. Pech of geluk. Vreugde of verdriet. De wijze waarop wij de
wereld waarnemen verloopt langs strakgetrokken lijnen die aanduiden
of iets gewenst of ongewenst is. Geluk brengend of leed veroorzakend. Des te verrassender is het dan als je stuit op mensen, verhalen,
gedichten of liedjes die deze indeling op zijn kop zetten. Die er iets aan toe willen voegen, het willen nuanceren of verrijken.
Onder
de naam Bardsongs zijn een drietal volksvertellingen verfilmd en uitgezonden door de publieke omroep. “De
plasticverzamelaar” verhaalt over een vader en een zoon die in
hun levensonderhoud voorzien door in de straten van Rajastan plastic
te verzamelen. Ze gebruiken daarvoor een karretje getrokken door een
kameel. Op een dag slaat het noodlot toe. De kameel blijkt spoorloos
verdwenen. De mensen in de stad betuigen hun deelneming. “Zo
spijtig dat deze man zijn kameel kwijt is”. Maar de vader
repliceert: ”U weet helemaal niet of ik pech heb”.
Na
een aantal weken keert de kameel naar huis terug. Maar hij is niet
alleen, hij heeft een vrouwtje bij zich. De mensen feliciteren de
man. “Jij hebt veel geluk!” Maar de plasticverzamelaar is niet
onder de indruk. “Je kunt niet weten of ik geluk heb”, is zijn
antwoord ditmaal.
Als
de zoon een tweede karretje bouwt voor de nieuwe kameel en het dier
wil inspannen, schopt het beest hem en breekt zijn beide benen. De
mensen komen aan de deur om hun deelneming te betuigen. “Wat een
ongelooflijke pech voor u en hem”, zeggen ze tegen de vader. Maar
de vader antwoordt met een vraag: “waarom heeft u medelijden met
mij? Hoe kunt u nou weten dat dit pech is voor mij? Hoe weet u dat zo
zeker?”
De
mensen weten zich geen raad met de houding van de plasticverzamelaar
en hun reacties zijn afkeurend. Maar dan op een dag breekt de oorlog
uit. En alle jongemannen moeten naar het front, behalve de zoon van
de plasticverzamelaar wiens benen nog niet goed genoeg genezen zijn. Als steeds meer jongemannen op het slagveld omkomen beginnen de mensen de
plasticverzamelaar steeds beter te begrijpen...
Deze
rijke volksvertelling toont dat we te nauwe opvattingen hebben
over wat geluk en wat leed is. Tussen al het zwart en wit kan er ineens een onverwachte kleur opduiken. En wie goed luistert kan een klein giecheltje horen. Dat is het leven zelf. Als het weer is gelukt om aan al onze verwachtingen te ontkomen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten