Tillift

Het ziet er daadwerkelijk veelbelovend uit op het demonstratiefilmpje. Een tillift die je zelfstandig kunt hanteren! Jawel, zelfstandig! Dat is echt uniek in tilliftenland. In de meeste gevallen is er een verzorgende nodig om de lift te bedienen, maar zo niet bij de tilbeugel van Handimove. Die tilt je, ik citeer: “zoals een moeder haar kind. Het lichaam wordt slechts op enkele punten ondersteund en toch is er dat grote gevoel van comfort en veiligheid.”

Nou laat maar doorkomen die lift! Sinds ik me steeds wankeler voel tijdens transfers (van rolstoel naar wc, bed, of fauteuil en andersom) pieker ik steeds vaker over de toekomst. Het schrikbeeld van niet meer zelfstandig naar de wc kunnen komt akelig dichtbij en in dat geval ben ik aan huis gebonden en moet ik een aantal malen per dag iemand laten langskomen voor assistentie. Dat vooruitzicht stemt niet heel vrolijk en dus zoek ik naarstig naar uitwegen.

Ruud, de meneer die de tillift komt demonstreren is een wat oudere en zeer vriendelijke man. Hij demonstreert de lift eerst bij zichzelf. Het ziet er goed uit. Net zo goed als bij de demo-mevrouw op het filmpje. Slechts het begeleidende muziekje ontbreekt. Daarna is het mijn beurt. Ik moet de beugel pakken, naar me toe trekken en de “tilhandjes” onder mijn oksels op mijn ribben plaatsen. Op het filmpje ziet dat er nice and easy uit, maar in werkelijkheid blijkt die beugel echt tering zwaar! Het plaatsen is dan ook niet zomaar gebeurd, en eigenlijk ben ik al moe als het eindelijk gelukt is. Daarna volgen de (stalen!) beenbeugels. Die moet ik onder mijn benen door zien te wurmen. De demo-mevrouw doet dat elegant en ontspannen glimlachend maar ik worstel en wurm me een slag in de rondte (een kwestie van wennen misschien?) Als ze eindelijk goed zitten reikt Ruud me fier de handbediening aan zodat ik mezelf nu kan gaan optillen. Hoopvol druk ik het knopje in. Er gebeuren twee dingen tegelijkertijd. 1. Mijn benen vallen wijd open (wat niet de bedoeling is want dan laten de “tilhandjes” een beetje los zodat je langzaam naar beneden schuift) en 2. De stalen beugels drukken keihard en zeer pijnlijk in mijn benen. Vooralsnog geen spoor van een comfortabel en veilig gevoel. “Is het vol te houden?” vraagt Ruud vriendelijk. Nee, het is niet vol te houden. Ik laat mezelf terugzakken in mijn rolstoel.

Ruud blijft de positiviteit zelve. Hij loopt welgemoed naar zijn bus en komt terug met stoffen banden voor mijn benen die zowel de pijn als het uit elkaar vallen moeten oplossen. Helaas. De banden blijken nog moeilijker te plaatsen dan de stalen beugels en ze voorkomen niet dat ik gestaag naar beneden blijf zakken terwijl ik in de lucht hang. Mijn hoop begint danig te vervliegen. Ik zie hem zitten bovenop mijn kleerkast. Hij lacht me vriendelijk toe. Nog even en hij sijpelt door het plafond de ijle verte in.

Voor de vorm proberen we nog uit of ik de laatste en tevens belangrijkste handeling zou kunnen verrichten: Het naar beneden schuiven van mijn broek en onderbroek. In het filmpje zit de demo-mevrouw op de wc met haar broek aan, daar hebben we dus niks aan. In de folder lees ik: “Doordat het zitvlak volledig vrij blijft, kan men zich makkelijk aan- en uitkleden.” Dat zijn mooie dingen maar helaas blijft mijn broek onaangeraakt aan mijn kont zitten.

Er rest slechts één conclusie. De mevrouw op het filmpje is een gezonde mevrouw en ik moet op zoek naar een andere oplossing.